En toen had ze waterpokken. Onder de kleine blaasjes. Niet zoveel als Kiki had gehad, maar Aniek was niet blij. Ik ga zo dus echt niet naar school. Ik loop voor gek! Gelukkig mocht ze ook niet naar school en maakte mama een bedje op op de bank. Opoe ingeschakeld omdat de ouders moesten werken en de week kon beginnen.

Een paar dagen later was het meeste leed al weer geleden. Aniek helemaal blij, want haar vriendinnen had ze Toch wel gemist. Ze stond te juichen toen ze naar school mocht. Einde kinderziekte nummer 2. Wat wordt ze groot.

En toen werd het zondag. Mama het huis wiebelt zei kleine Aniek en ze wankelde naar de badkamer. Boem tegen de deur en oh oh bijna op haar snufferd. En dat was geen grapje. En dus met supervaart richting de huisartsenpost, want kleine wankelende meidjes daar houden we niet van. Die zag niets om gelijk in paniek te raken, maar vond het ook wel wat vreemd. De kinderarts aan de telefoon nodigde ons uit voor een bezoek later deze week en of we wel goed de koorts en nekstijfheid in de gaten willen houden. Dit kindje mag niet zieker worden. En dan is het lastig rustig blijven.

Na een wiebelende zondag volgde een wankele maandag en aan het eind had ik nog geen assistent bereid gevonden een arts naar mijn meisje te laten kijken. Ik had in gedachten al wel een paar assistenten door de telefoonlijn getrokken om ze vakkundig wat te verbouwen maar da mag nie! Mag je zelfs niet denken, want die mensen doen ook maar hun werk. Gelukkig was de huisarts zelf zo attent om om half 7 nog even te bellen. Wat lees ik van de HAP? Ze overlegde met de neuroloog. Geen directe paniek, maar morgen moet dit wel weg zijn.

Om half 9 hing de huisarts weer aan de lijn. Aniek liep nog steeds als een dronken zwerver. En dus konden we rond 10 uur langskomen. Tja vreemde gang heeft ze. Wel helder. Aniek heb je ook hoofdpijn? En waar zit dat dan? In mijn hoofd natuurlijk dokter. Anders is het toch geen hoofdpijn! Rob zag ik even wegduiken. En kleine heldere Aniek mocht ‘smiddags naar de kinderarts. Die had dit in zijn 20 jaar twee keer gezien. Na de waterpokken gaan de kleine hersenen als reactie licht van slag en de afstemming van de verschillende spierbewegingen is ver te zoeken. Cerebrale ataxie tgv waterpokvirus. Kan 1 tot 3 weken duren en gaat helemaal over.

We zijn inmiddels weer 3 dagen verder en langzaamaan stopt het gewiebel. Rechtdoor kan ze los lopen en een bochtje is al wat minder lastig. Rennen gaat nog niet maar wel hand in hand met mama. En ze zeurt en klaagt niet. Vrolijk lief en berustend. Geen woord van frustratie gehoord. Terwijl ze toch een aantal dagen op de bank heeft gezeten. Liefdevol verzorgd door papa opoe en mama, maar toch. Vanmorgen was ze hard aan het huilen. Als ik in bed lig is het er niet en als ik opsta begint het weer.

De dokter heeft gezegd dat het elke dag een beetje beter gaat en dat is heeeeeeeel leuk en als het over is dan komt het noooooooooooit meer terug. En dan moeten aniek en ik weer lachen. Mijn kleine dappere meisje.

Groetjes Annemarie

En dan is het weer bijna kerstmis. Eerst is papa nog jarig. Mama zegt Kiki, vorige keer werd hij 40! Ja schatje en dan wordt hij nu?? En gelukkig roept ze het antwoord hard door het huis. Rob kijkt me wat bozig aan. Tja dat is mijn humor.

Kiki kwam vanmorgen ook vragen of papa nu vandaag jarig was. Hij sliep nl nog en ze wilde hem wakker maken. Maar nee nog een nachtje wachten en dan moet Rob eerst om 5.30 met de trein naar Amsterdam. Ik vind het een lieverd, maar om half vier een ontbijtje op bed met twee zingende dotjes kan hij echt vergeten. Dan maar een warm onthaal als hij thuis komt. Hebben we nog mooi de tijd om de slingers op te hangen. De roze natuurlijk anders vloekt het bij mijn kerstboom.

Ook moeten we nog om een kado. Kiki was al maanden geleden getuige van een geintje. Gister heb ik zelf een sjiek pakje gehaald. Alleen heeft Aniek echt nog een eigen ideetje waar ik dan maar in meega. Ze wil zelfs perse mee om het te halen. Dat mag niet zonder haar. Het is ook wel echt schattig gedacht in hoe haar vader in elkaar zit. Zo iets van ach ja in kinderogen past het bij je maar je gaat er ws niets mee doen.

Zelfs Anky heeft al een berichtje gestuurd dat hij morgen jarig is. Iedereen staat startklaar.
Dat wordt een grote feestelijke happening. En Rob? Die maakt zich niet druk.
Groetjes Annemarie

Ik ben geen goede zieke. Nooit geweest. Kan me er niet goed aan overgeven en ben boos op elke baccil die ongevraagd mijn lijf is binnengedrongen. Het komt ook nooit uit en zeker niet met kinderen die naar school, kinderfeestje en zwemles moeten.

Maar goed nu ben ik de klos. Een beetje wiebelig stapte ik gister dapper uit bed om de kinderen wakker te gaan maken. Kiki was niet lekker en had koorts. Die mocht thuis blijven. Aniek was de vrolijkheid zelve en huppelde de trap af. Een maal beneden kwam ik al snel tot de conclusie dat ik het niet zou gaan redden die dag en rob? ….. Die was al ziek. Had een of ander misselijk amsterdams tussauds virusje ons huis ingesmokkeld wat nu zonder pardon zijn weg vond.

En dus mocht ik met mijn griephoofd naar school om aniek weg te brengen en op te halen. Daar na was het klaar met het dappere gedeelte van de dag en hebben we de hulptroepen ingeschakeld. Lijkt inmiddels een heel leger te zijn geworden maar we moeten wat.

Dus dat is allemaal geregeld. Het grootste probleem nu is dat ik nog niet klaar ben voor de sint.
Hij kan nog niet komen want dan zijn er lege schoentjes bij. Er zijn ook al wel schoenen vol hoor. Zo traag ben ik niet, maar nog niet alles is gevuld. Hopelijk ben ik vrijdag uit de lappenmand en bezig om de laatste dingetjes te halen. Ik zet mijn oorlogsstrepen op en zal ieder misselijk amsterdams bacterietje eens een lesje leren.

Groetjes annemarie

Sinds een paar maanden zijn er op mijn werk veranderingen in aantocht. Intocht? Nee aantocht.
Een grote reorganisatie met veel plussen en wat minnen. Stapje voor stapje wordt de hele organisatie structuur weer opnieuw opgebouwd en ingevuld en dat gaat gepaard met hobbels die genomen moeten worden. Grote hobbels die voor veel mensen erg belangrijk zijn. En die er toe doen. Mooie term! Het ertoe doen. (vandaag geleerd op een workshop)

Binnen onze organisatie houden deze hobbels in dat je post krijgt. In die post staat dan of de hobbel vloeiend is genomen of dat je er wat over gestruikeld bent en nu een ander weg in gaat slaan dan je aanvankelijk bedacht had. En dat vind ik spannend. Knoop in mijn buik spannend. Zeker als ik weet wanneer ik die brief ga krijgen.

De eerste kwam deze zomer. Ik had het idee om thuis te blijven geopperd. Ik ga gewoon onder de brievenbus in een hinderlaag liggen. Of zet aan het eind van de straat een tafel, stoel, thermoskan koffie en een verrekijker weg en ik kom mijn dag wel door. Nu wist ik niet precies welke dag het zou gaan worden dus heb ik deze opties aan de kant geschoven en ben ik op bezoek gegaan bij mijn vroegere overbuurman. Zes bakken koffie en een zere keel van het bijkletsen weer naar huis. Maar geen post. De andere dag wel. De eerste hobbel was goed genomen.

Nu afgelopen week weer post…. Deze keer de uitslag van een gesprek om te kijken of ik geschikt was. Nu vind ik mezelf reuze geschikt, maar de gespreksleider had een ander lijstje voor zijn neus waar ik aan zou kunnen voldoen. Wel een goed gesprek.

Ik was tot op de dag nauwkeurig op de hoogte van de datum waarop de brief naar het postbedrijf zou verhuizen. Ik heb overwogen om mijn zwarte kol en bivakmuts op te snorren en me te wagen aan een carriere als inbreker. Het nadeel was wel dat als mijn carriere move me goed zou bevallen de hele brief als totaal onbelangrijk te boek zou gaan. En dan was het zonde van mijn fijne gesprek.
Vervolgens wilde ik vriendjes worden met de postbode. Ik stelde me een george clooney achtige knapperd voor op een hippe fiets. Kat in het bakkie. Als ik al mijn charmes loslaat kan hij niet anders dan me mijn brief om acht uur ’s ochtends persoonlijk te komen brengen. Een klein leugentje over mijn burgerlijke staat en hij brengt zelfs zijn witte paard mee. Maar komen zal tie. ZUCHT……

Om negen uur schrok ik wakker uit mijn gedachten omdat ik in mijn ooghoek een postbode door zag fietsen. He!! Jij daar!! Waar ga je heen met mijn brief! Ik heb nog even door de gordijnen gegluurd maar hij fietste gewoon door! En hij leek niet eens op George!

Mijn brief lag al op de mat. Pffffff. Weer een hobbel genomen. En deze pakte nog erg goed uit ook. Jippie.

Groetjes annemarie

Mijn man is voor zich zelf begonnen. Dag baas. Bedankt voor alles. Ik heb veel geleerd en nu ga ik mijn sprong in het diepe wagen. Een weloverwogen sprong dat wel. Kenau Annemarie stond met honderdduizend vragen naast hem. En hoe moet dit?? En hoe gaat dat??

Honderdduizend antwoorden en rekensommen verder kwam het besluit eruit. Gas en gaan dan maar. Een jaar om te kijken of zo’n eigen bedrijf van de grond kan komen. Hij heeft wel een superriante instap met al 2 opdrachten. Maar sinds vriend Corné termen als aquisiti aan me uitgelegd heeft begrijp ik dat daar ook nog wel de nodige energie gaat zitten.

We hebben de auto in moeten leveren en rijden nu in onze nieuwe gezinsauto. De ruime mpv in de vorm van de Opel Agilla. Ook wel Opel koekblik genoemd. Er kunnen 4 personen en een hond in. Zelfs het ophalen van de grote trom was afgelopen vrijdag geen probleem. Misschien dat het meesleuren van een vouwwagen wat lastig wordt, maar een auto is zo ingeruild.

En dus is Robert op 1november begonnen. Hij gaat 3 keer per week naar Amsterdam met de trein. Maakt dagen van 12 uur en lacht, zingt en fluit. Een vrolijke man is goud waard. Mensen vragen me hoe het gaat. Of het wennen is en of die arme Rob het wel trekt zo hard werken.

En daarom dus deze blog. Na die 3 dagen heeft hij vrij…….. Hij gaat 1 dag in de 2 weken naar zijn tweede opdrachtgever en dat was het. Vandaar dat mijn zelfstandige ondernemer met een KVK nummer waarvan de inkt nog niet droog is deze ochtend tot 10 uur heeft liggen snurken, daarna heeft gedouchte en nu met een bak koffie de krant zit te lezen. Sommige keuzes moet je maken.

Groetjes Annemarie

Dat ik soms wat onhandig ben dat weet ik wel. Sleutels kwijt en nog kwijter. Auto niet op slot gedaan en toch even een muurtje meegepikt.

Ik heb soms mijn dag niet. Ze had ik 2 maanden geleden een printje nodig over de reorganisatie op mijn werk. Ik sprong op om de printer aan te zetten en klets zo mijn pas ingeschonken en dus overvolle sterke bak koffie over mijn laptop. Snel in de weer met de doekjes en alles er af gehaald.

De laptop vond dit niet geweldig. Hij leek aanvankelijk niet zo veel problemen te hebben, maar begon al snel een vaag getik te laten horen. Ik heb hem vlug uitgezet. Even later en nog meer doekjes verder nog eens geprobeerd. Ik had er inmiddels de c en de x knop afgehaald om de koffie eronder weg te poetsen. De windows knop en de spatiebalk aan de kant en toen de hele boel terug aangezet. Nog meer getik en gekraak en toen heb ik het opgegeven. Oeps. Snel weer uit en Rob gebeld.

Die was niet blij met mij……….

Hij heeft dagen gepuzzeld om mij mijn foto’s te kunnen teruggeven. Heel 2010 was niet gebackupped en ook niet ingeplakt. Er was een open verbinding met een slimmerik op kantoor en avond aan avond werd er van alles geprobeerd. We hebben een nieuwe mega harde schijf gekocht en daar alles opgezet. Want dat is verstandig.

Daarna ben ik met laptop op pad gegaan naar een buurman met bedrijf in computers. Ik kreeg daar vragen en opmerkingen waar ik me zo goed en kwaad als het ging doorheen geslagen heb. De meeste vragen: Is het moederbord ook stuk?? Wat doet de harde schijf?? Welke programma’s draaien er ?? wist ik alleen te beantwoorden met : Ik heb geen idee. Gelukkig was dat ook niet nodig en verzekerde de buurman me dat het allemaal wel uitgezocht zou worden.

We zijn  nu zo’n twee maanden na het koffiedrama en vanavond heb ik de laptop weer terug. Hij doet het weer!! Foto’s staan er op en als ik hem aanzet kan ik gewoon mijn mail checken. Ik kan zelfs een nieuwe blog schrijven. Handig ding.

Regel 1: geen koffie bij de laptop!!

groetjes Annemarie

 

 

Op 9 juni was het zover. Waar we maanden naar toe hadden geleefd. De dag van de Alp d’Huzes. Om 03.00 uit bed om onze sportman voor te bereiden. Een beetje zonnebrand nog op zijn bol en gaan. Wat een beleving. Midden in de nacht gingen honderden fietsers naar beneden. Nog een dikke zoen en  zet em op Rob!!

Niet veel later was beneden de start. Rob vertelde over duizenden  met adrenaline gevulde sporters in een frans slapend dorpje. Dat geeft lawaai en gebrul en een lange wave.  En dan de start. Eindelijk. Om 6 uur is Robert weer boven. Hij straalt helemaal van blijdschap. Anky staat ook aan de finish. Mooier kun je het niet hebben. En dan even een pannenkoek en op voor de tweede beklimming.

Na de tweede beklimming komen de Kiki en Aniek uit bed. Opoe heeft al die tijd op ze gepast en vanaf het balkon alles gevolgd. Rob trekt een schoon shirt aan. Stopt een paar pannekoeken in een holle kies en gaat weer op weg naar klim 3.  Hij lacht nog steeds.

Langzaamaan verdwijnt de mist en wordt het een mooie dag. De sfeer is goed. Overal staan toeschouwers te juichen en te klappen. Het is leuk dat bij iedereen op de fiets zijn naam staat. We kunnen dan Hup Mark ofzo roepen. Het is een getuur naar helmen en gezichten om onze renners eruit te halen. Volgende keer krijgt Rob een grote gele zonnebloem op zijn helm. Dan is hij goed te herkennen.  Na een paar uur is ie er weer. Hup Papa!!!!! Roepen de kinderen.

We verhuizen naar de finish. Even een klein klimmetje te voet. En daar word je moe van!! Laat staan dat je moet fietsen! Een hele dag. Bij de finish zijn ook alle emoties. De mannen en vrouwen die over de finish komen hebben weer een deel van hun doel bereikt en ontladen. We zien veel foto’s van jongens, meisjes, mannen en vrouwen die hun strijd verloren hebben en menig wielrenner wijst naar de hemel. Heftig hoor, maar wel erg mooi.

En na een paar uur is hij daar weer onze topper!! Fluitend de finish over. Een grote grijns.  Geen klachtje te horen. Zijn hartslag gaat niet meer over de 150 p/min zegt hij. Zijn lijf wordt wat moe. Maar opgeven is geen optie…. en daar gaat hij weer.

We verhuizen met de toeschouwers wat meer naar beneden om daar wat sfeer op te snuiven. En daar is het feest. Het andere team uit bergen op zoom heeft daar ook de toeschouwers staan en het wordt een leuk feestje. Met pompoenen moedigen we alles en iedereen aan. Wandelend, hardlopend. met de ligfiets, op de tandem je kunt het zo niet bedenken. Van een kleine 8 jaar tot 77 respectabele jaren oud komen ze voorbij. Kinderen moedigen we extra aan en Kiki start met sparen voor een eigen wielrennersfiets.

En toen duurde het wachten erg lang. De andere twee waren boven en weer naar beneden voor de zesde keer. Bart zat aardig stuk, maar wist zich op te krikken. Om half 5/ kwart voor 5 dacht ik dat Rob zou komen. En het werd vijf uur-kwart over 5- half 6. Ik hoopte dat het hem goed ging en dat hij ok. was. Het is toch niet niets zo’n inspanning. Hij kwam eerst langs bij zijn zussen en kreeg een duwtje van Sharon.

Om kwart voor zes was hij bij ons. Helemaal stuk en lachend!! Het was te laat om nog naar beneden te gaan dus was het de laatste klim voor Robert. Maar liefst 5 beklimmingen mocht hij achter zijn naam schrijven. Zo’n 10.30 uur fietsen op de helling zo steil als een parkeergarage.  Ik heb mijn tranen (joepie hij is er)weggeveegd en ben naar de finish gerend.

Na een schitterend finish hebben we iedereen opgezocht. In het bijzonder Ank.  Rob zijn inspiratiebron die wij, in tegenstelling van zo vele anderen gewoon bij ons hadden. En als een echte held werd hij binnengehaald en gefeliciteerd.

Om half 8 kwamen Bart en Ed binnen na een zesde beklimming.  Chapeau heren!   Robert was al gebadderd en was erbij om ze binnen te juichen. Wat een dag. Alle gebeurtenissen hebben nog lang doorgegalmd in onze hoofden en  lijven. Alhoewel ik van spierpijn bij rob niet veel gemerkt heb. Het was een evenementen vol vriendschap liefde verdriet blijdschap afzien en veel sportiviteit. En natuurlijk 22 miljoen euro voor de goede zaak.

groetjes Annemarie

 

De beestenboel bij ons verandert nogal eens.  Zeker hetgeen er in de konijnen/kippen ren leeft.

Ik had leuk 4 kippen en een grote mooie schitterende haan. De enige in de kippensoort die een naam heeft gekregen: Boris. Boris had een heerlijk leven. Als de zon op kwam zat hij nog binnen in zijn hok te snurken. Hij kraaide daar 2 keer en snurkte heerlijjk verder. Rond 8 uur ging dan toch zijn hannenwekker af en stapte hij van de stok. Hij kwam naar buiten en schudde zijn veren eens lekker uit. Hij betrad 1 of 2 kippen (zo noemen kippenkenners dat. Het ziet er heel anders uit) en begon dan te kukelen dat het een lieve lust was. De ochtend is begonnen.

Maar op een dag stapte Boris wat onhandig af en de kip kwam op zijn rug terecht. Een kip is dan net als een schaap en komt niet meer overeind. Dat was het eind van de kip. Kinderen overstuur en ik kreeg meer moeilijke vragen dan wettelijk toegestaan zou mogen zijn. Gelukkig was de andere bruine kriel aan het broeden dus ons kippen verlies zou snel goedgemaakt worden met wat nieuwe kuikens.

Boris beschermde zijn aanstaande kuikens met zijn hele lijf. Hij heeft genoeg respect voor mij, maar hij vloog eerst Aniek en later Kiki aan. En dat mag niet. Dan ben je een hele stomme haan. Toen de tweede kip zo lang op het nest bleef zitten dat ze het leven liet was de kippen lol een eind te zoeken. Twee kippen en een boze haan. Wat is dat nu eenn suffe verzameling. Boris is nu in quarantaine. Bij de buurman. We hebben onze kippengroep wat uitgebreid met grotere kuikens. Deze moeten eerst wat groeien voor we weten wat er met boris gebeurt. Misschien mag hij wel blijven.

groetjes Annemarie

Jawel, hij is er nog. Onze rode dictator met zijn eeuwige anti-honden houding.

Nee hoor dat is een flauw grapje. Aka gedraagt zich prima. Zeker als je een mens bent. Hij komt af en toe eens op schoot zitten, kroelt met de kinderen en vindt het erg leuk om mee te helpen als we de kast opruimen. Hij sjouwt tussen de spulletjes, slaat alle ronde balletjes weg en kruipt in elk doosje.

Het is wat onhandig dat hij nog niet naar buiten mag. Hij gaat af en toe even op onze kamer logeren zodat de tuindeuren open kunnen. Poes of geen poes de deuren gaan open zodra de zon wat schijnt. Aka zit dan boven een beetje naar buiten te loeren. Hij droomt van rennen door de tuin en spelen met alle mooie blaadjes. Volgens mij gaat hij ook in gedachten vogeltjes vangen. En dat terwijl hij met zijn gewicht niet eens op de strijkplank kan springen. Hij is al wel wat afgevallen hoor. Zo’n verhuizing geeft wat stress en als je 2 dagen in een bank woont eet je ook niet veel. Ik heb uiteindelijk de onderkant van het bankstel maar open geknipt zodat Aka er niet meer in kan.

Hij heeft nog 1 klein probleempje. Wiebe. Zo lang deze rustig is kan hij hem best handelen. Hij loopt er langs zonder te grommen en gaat als Wiebe slaapt af en toe aan hem snuffelen. Gisteren deed hij dat zelfs toen hij wakker was. Een primeur.

Alleen een blije huppelende wiebe is nog te veel voor Aka. Hij gaat dan in de stress en op standje vluchten of aanvallen. Vanmorgen kwam mijn moeder oppassen. Zij is geen katten(meer) gewend dus besloot ik Aka even boven te zetten. Als hijontsnapt is ie weg en dat zou jammer zijn. Dus pakte ik Aka op en ging naar boven. En Wiebe???

LEUK, SPELLETJE WE GAAN NAAR BOVEN!!!!! Hij sprong op de trap hard kwispelend en stik enthousiast. Aka schrok zich een hoedje en haalde uit. Helaas zat daar mijn lip tussen. Vraag niet hoe mijn lip tussen de poes en de hond kwam want ik heb geen flauw idee. Met 1 haal was mijn lip hartstikke gefileerd. De kinderen stonden te kijken dus ik kon zo’n zwaar overspannen kat niet loslaten. Hij kon nog wel gekkere dingen doen. Dus heb ik hem aan zijn nekvel en zijn staart mee naar boven gesjouwd en in mijn kamer geslingerd. Wiebe zat zwaar teleurgesteld in Kiki haar kamer. Wat een stom spelletje. Hij zocht steun bij Kiki die hem mee naar beneden nam en hem vertelde dat hij toch wel een wat stoute hond was. Ik heb in de badkamer even de schade bekeken. Twee flinke japen. Gelukkig geen losse vellen, maar het bloedde als een rund. Ik wordt er niet knapper op met zo’n nieuwe kat.

groetjes Annemarie

Pompom en pompommetje mochten donderdag al mee met Kiki. Dat was fijn. We mochten eerst mee naar de bibberhaai en daar kwam de papa van Kiki ons halen. We kregen een eigen bedje en al onze spulletjes werden al uitgepakt.

Vrijdag moest Kiki ’s ochtends nog even naar school. ’s Middags gingen we met de mama van Kiki en tante Anky naar Ikea om nieuwe stoeltjes en een ladekast. Wat een hoop spulletjes hebben ze daar. Bedden en banken en wel 1000 knuffels. We mochten  in de ikea tas zodat we niet kwijt gingen. Later gingen we in  het karretje en Kiki en Aniek ook.

Na een flinke middag shoppen gingen we weer naar huis en was de eerste dag alweer om.

Zaterdag was het heerlijk weer. Heeeeeel veeeel zonneschijn. We zijn de hele dag lekker thuis geweest en hebben in de tuin gespeeld. We hebben zelfs buiten geluncht. In de tuin kun je glijden en schommelen en springen op de trampoline. Maar dan moet je wel je schoenen uit. De mama van Kiki had nog een tent waar we even in mochten. Door al het spelen waren wel wat smoezelig geworden. Dus ’s avonds lekker in bad. Daarna mochten we nog even tv kijken want het was K3 weekend.

 

Zondag hebben we eerst de speelhoek in de kamer met de nieuwe spulletjes ingericht. Kiki kan erg goed klussen. Ze heeft de laatjes in elkaar gezet met de schroevendraaier. Daarna konden we lekker kleuren aan tafel. Kiki heeft de tekening voor oma afgemaakt. Want ze vierde haar verjaardag. We hebben lekker gespeeld.

Later zijn we nog even gaan fietsen met de hond. Hij heet Wiebe en vindt het erg leuk om naast de fiets mee te rennen. Wij hebben lekker bij Kiki op de fiets gezeten. We konden ver kijken hoor!

 

We hebben het erg leuk gehad bij Kiki. Ze heeft goed voor ons gezorgd en lekker met ons gekroeld. We komen graag nog eens terug.

Groetjes en een dikke kus van Pompom  en pompommetje.